Κάθε φορά που κάθεσαι δίπλα μου
ακουμπώντας τους αγκώνες μου
ακόμα και τα γόνατά μου
μα δεν ξέρεις τι σκέφτομαι
παίρνω την απόφαση
να φύγω
με την αίγλη εκείνης
που βγαίνει απ’ το θερμοκήπιο στο φως
Αλλά καθώς φτάνω στο σταυροδρόμι
νιώθω το βοριά να με μαστιγώνει

Κάθε φορά που βρίσκεσαι μακριά μου
μα ακουμπάς με τη σκέψη σου την καρδιά μου
και με τις αισθήσεις σου το κορμί μου
παίρνω την απόφαση
να επιστρέψω
στις ατίθασες ακτίνες του ήλιου
Αλλά καθώς φτάνω στο σταυροδρόμι
νιώθω την αντηλιά του Νότου
να απειλεί τα μάτια μου

Κάθε φορά που βρίσκομαι μακριά σου
μα ακουμπώ με τη σκέψη μου την καρδιά σου
και με τις αισθήσεις μου το κορμί σου
παίρνεις την απόφαση
να φύγεις
με την αίγλη εκείνου
που βγαίνει απ’ τους ίσκιους του βυθού
Αλλά καθώς φτάνεις στο σταυροδρόμι
νιώθεις τον αχαλίνωτο ίλιγγο του λυκαυγούς

Κάθε φορά που κάθομαι δίπλα σου
ακουμπώντας τους αγκώνες σου
ακόμα και τα γόνατά σου
μα δεν ξέρω τι σκέφτεσαι
παίρνεις την απόφαση
να επιστρέψεις
στη γαλήνια μελαγχολία της σελήνης
Αλλά καθώς φτάνεις στο σταυροδρόμι
νιώθεις τη νοσταλγία των υγρών στον κόλπο μου

Κάθε φορά που φτάνουμε στο σταυροδρόμι
μεθυσμένοι απ’ τις ανάσες μας που σμίγουν
τυλιγόμαστε
σ’ ένα πολύπλοκο συναισθηματικό κουβάρι

Το σταυροδρόμι είναι σταυρός
για εκείνους
που με χαμένη την πυξίδα
αιμόφυρτοι
κινούνται στην ακινησία