Ψάχνοντας ν’ ανακαλύψω
τι συμβαίνει γύρω μου
και πέρα απ’ τα σύνορα
σκύβω όλο και πιο πολύ
στο βυθό της μνήμης μου

Ακολουθώντας –στου Άδη τα μονοπάτια–
την κηδεία του ονείρου
νιώθω την πικρή γεύση
των θυμάτων της χίμαιρας

Κορμί της σιωπής
με ραγισμένες φλέβες
βγαίνω στο φως
ν’ αναπνεύσω καθάριο αέρα

Με ανεπτυγμένες τις αισθήσεις
βλέπω τους άτολμους
να πατάνε την ελπίδα τους
τους φονιάδες αγαλλιάζοντας
να πατάνε πάνω στις πληγές της
και τους χαμαιλέοντες
να πουλάν στα μαγαζιά τους
τ’ αποσταμένο αίμα της

Βλέπω και κάμποσους
με απορημένα μάτια να κοιτάνε τον κόσμο μας
Συχνά μέσα στον παγωμένο αγέρα περπάτησαν
μα υπηρέτες δεν έγιναν
κανενός
Μαζί τους εξακολουθώ να κάνω όνειρα
κι αρνούμαι να φθαρώ
μέσ’ στην ακινησία