Ο αστυνόμος κλαίει κι η νύχτα είναι βουβή,
πιάνει λουλούδια η φωτιά,
το χρώμα του ουρανού είναι μολυβί
και ανεμίζει μια ιτιά,
μία τρελή νυχτιά…
Ο ταχυδρόμος φέρνει νέα θλιβερά
και το μαχαίρι καρτερεί
να αφανίσει όσους ταράξαν τα νερά
μ’ ένα ευαίσθητο σφυρί,
μια νύχτα τρομερή…

Νύχτα, νύχτα ονειρική,
και πέφτει σκέψεις η βροχή.
Σίγουρα είναι εκεί,
κάπου πίσω απ’ το χαρτί,
η αγάπη σου η αληθινή.

Η άδεια γυναίκα, ξαπλωμένη στο βωμό,
χρυσό ποτήρι, κρύα ματιά,
έξω το βράδι, πεινασμένο και χλωμό,
ξαναμοιράζει τα χαρτιά,
μία τρελή νυχτιά…
Ένας τρελός, το φεγγάρι ξαφνικά
να πέσει κάτω, εκλιπαρεί,
τ’ άστρα που παίρνει, ξέρει, είναι δανεικά
και τον τρομάζουν οι καιροί,
μια νύχτα τρομερή…

Σ’ ένα χωράφι, ένα σκιάχτρο παγερό
που ανεμίζει στον νοτιά
δεν περπατάει, μα διψάει για νερό,
κι είναι ξερή η ρεματιά,
μία τρελή νυχτιά…
Ο δολοφόνος το θύμα του κοιτά,
κρατάει το ευαίσθητο σφυρί,
πετούν τριγύρω όλα του κόσμου τα ρητά
κι έγινε η αύρα δροσερή,
μια νύχτα τρομερή…