Κρατάς τη ζωή
σαν τσιγαρόχαρτο.
Στα δάχτυλα ανάμεσα
τοποθετείς αργά αυτό που σε πικραίνει.
Γλείφεις προσεκτικά την ίσαλο γραμμή
όσφρησης και γεύσης.
Εξετάζεις την ευθύτητα του απότοκου.
Και πριν προλάβεις να χαρείς
αμέτοχο στα δίχτυα σου το ρίχνεις.
Σάλιο, φραγμοί και χειλικές δονήσεις
το λειαίνουν
φωτιά ανάβεις και σπινθηροβολεί
η άκρη απ' τη χαρά σου.

Με κάθε τόσο, σε θωρώ, σκύβεις και το ανάβεις
και προσεγγίζεις την αρχή με περισσή φροντίδα.

Και φτάνεις, δίχως να το θες, στο τέλος της απόλαυσης.
Η τελευταία ρουφηξιά είναι της κόλασης η κάψα
που όσο κι αν σε διαπερνά, ξέρει να σε μεθάει.
Κράτα λοιπόν εκείνη την ορμή
με έρωτα, λύπη και θυμό.

Και μη διανοηθείς να σβήσεις το τσιγάρο.