Σαράντα πέντε μάστοροι
και δε βρέθηκε η στατικότητα
ακόμα του χαρτιού
να ισορροπήσει
τα νοήματα
και κείνα σκόρπιες πέτρες
σε γκρεμισμένο γεφύρι.
—Πρέπει κάποιος να θυσιαστεί, ακούγεται,
και να ’ναι γυναίκα.
—Άφησέ το να λιαστεί λίγο ακόμα,
λέει κάποιος απ’ τους μαθητάδες.
Οι πέτρες όταν καίνε, ανέγγιχτες γίνονται.
Να ’ρθει το σούρουπο. Να πέσουν οι εντάσεις.
Το νόημα θέλει άπνοια.
Κενό αέρα.
Σύσταση στο φως.
Μόνο. Εσύ.
Γυναίκα του πρωτομάστορα. Ανοίγεις. Μπαίνει φως.
Από το φως. Φυλάξου. Έρχονται οι μαθητάδες. Τους ανεβάζεις στο βουνό.
Τους ρίχνεις απ’ το βράχο. Δεκαπέντε μάγεψες.
Οι άλλοι απομείναν. Σαράντα πέντε μάστοροι.
Το ίδιο μαθητάδες. Στοίχειωσε τώρα το γεφύρι.
Ισορροπία στο χαρτί.
Το ποίημα εσώθη.