Ταξίδι με τρένο. Ακουμπισμένη στο παράθυρο. Ψιθυρίζω μια
λέξη. Η λέξη γίνεται τοπίο. Χάνομαι σε φως σφραγισμένο. Οι
τσιγγάνοι τραβούν την ταινία. Το μέρος φλογίζεται. Φωτιές
από ξερά χόρτα, ασβέστης σε πεζούλια, φλουριά σε κόκκινα
μαντήλια χτυπάνε ρυθμικά τους γοφούς, τα μικρά παιδιά
κοιτάζουν τη γραμμή των υπερηχητικών αεροπλάνων, τα
σκυλιά λυτά και ήρεμα, κουτσούβελα κλαψουρίζουν και
ζητάνε αγκαλιά, οι μάνες τα βουτούν από τη μασχάλη και
τα χώνουν σε τσίγκινη λεκάνη με νερό, αυτά τσαλαβουτούν
και ησυχάζουν, οι μύγες κολλούν στο ματωμένο πόδι
του παππού, οι άντρες κουβαλούν καλαμιές, οι γυναίκες
μαζεύουν δυόσμο, ένα τρίκυκλο περνά, πατά το κλάξον τρεις,
τα παιδιά πετάγονται στο δρόμο, ζητούν παγωτό χωνάκι. Ο
αγέρας άπνοος.
Πάντα κάτι λείπει. Ένα πρόσωπο ή ένα τραγούδι.