Δεχόμασταν θραύσματα σιωπής. Τα πόδια μας βούλιαζαν
στην άμμο μ’ ένα γλυκό τρίξιμο και μια βαθιά απόλαυση σα
νάθελε το δέρμα να απελευθερώσει το κορμί ή το αντίθετο.
Και στο νου μου ήρθε ο ξερακιανός χασάπης που γδέρνει το
σφαγιασμένο ζώο
και όπως είναι κρεμασμένο ανάποδα
και στάζουν μικρές σταγόνες αίμα απ’ το κεφάλι,
χώνει τη στρογγυλή γροθιά του ανάμεσα απ’ το δέρμα και τη
γλίνα επιφάνεια κι ακούγεται εκείνος ο ομαλός ήχος
του σπρωξίματος μέχρι που φτάνει κοντά στο κεφάλι
και το απεκδύει εντελώς
γεμάτος σιγουριά
για τη λεπτομερή ολίσθηση
χεριού και δέρματος
με τρόπο συμμετρικό
κρατώντας ανάμεσα στα χείλη
το κοφτερό, ματωμένο μαχαίρι.