Απρόσεχτα βράδια σκόνταφταν στην ίδια τους τη φωνή.
Δισύλλαβες ιαχές. Τις ακούγαμε μέσα απ’ τη φωνή μας πριν
εξελιχθούν σε γλώσσα. Άγρια ομορφιά. Γυμνή. Τελεία. Η
μελαγχολία της τελείας.
—Η σταδιακή λιγόστεψη της κουβέντας, προπαίδεια στη
μοίρα του θανάτου .Τις νύχτες παίζαμε με τα δάχτυλά μας.
Σκιές στον τοίχο της σπηλιάς. Σχήματα ζώων και πουλιών.
Χειρόγραφες σελίδες μοναξιάς.
—0 Ερμόλαος δεν απαντά.
—Φτεροκοπά.
Όλο το βράδυ φτεροκοπούσε.
Το πρωί πέταξε.
Μ’ ένα βλεφάρισμα.