Κόκκινες γλώσσες ερπετών στην όχθη της στεριάς
φωταγωγούσαν την ακτή. Ο τυφλός τριγυρνούσε μ’
ένα ποτήρι δάκρυα, φωτίζοντας το δικό του κόσμο. Η
βραδύτητα. Ενέχυρο στον καλπασμό σου.
—Μη βιάζεσαι, σου έλεγα. Αργεί η παραπλάνηση…
Μα εσύ στην άμμο. Μεθυσμένη κι απόκοσμη.
—Τα μάτια σου, αγριοπούλια. Το ράμφος τους ταΐζει επτά
σιωπές θαμμένες στο σώμα μου. Ραμφίζεις,
ξεκοιλιάζονται και πέντε γρίφους λύνουν.
—Κανένας δεν ξεκλείδωσε το δρόμο στην πατρίδα.
—Με αποκαλύπτει η πατρίδα. Γι’ αυτό με πονά.
Όπως αποκαλύπτομαι στου τυφλού το άγγιγμα.