Οι χαρταετοί πίνουν βαθύ γαλάζιο. Όνειρα ξεδιψούν σε
σώματα. Τα σχοινιά στο έδαφος. Εκεί τ’ αφήσαμε παιδιά. Και
η κόλλα από ζυμάρι, απολίθωμα σε κίτρινη μνήμη.
—Επιστρέφω στην υγρή κάμαρα. Σώμα με σώμα η σκιά
του αγιοκλήματος. Πλεγμένος κορμός ανάμεσα στα πόδια
μου. Χυμένος πολτός βραδινού ύπνου στο σεντόνι. Με
τη γεύση του μέλλοντος θα γεμίσει ο τοίχος αποστάσεις.
Μια κόκκινη σκιά μου δείχνει την έξοδο. Μα εγώ σύρω τις
ξύλινες παντόφλες μου μ’ ένα σοκολατένιο γεφύρι στο στόμα,
ξεγυμνώνοντας την ξανθή ολοστρόγγυλη σάλα.