Το παλιό σπίτι.
Κάρβουνα στο πλατύσκαλο.
Έγραψα τα αρχικά μου. Η πόρτα δε με αναγνώρισε.
Σφράγισε. Σαν το στόμα του παιδιού που λυπάται. Θυμήθηκα
την κόκκινη φυσαρμόνικα. Έπαιξα παιδικό τραγούδι. Η
πόρτα άνοιξε δειλά.
Πλησίασα στο παράθυρο, λες και θα άλλαζε προοπτική η θέα
του παρελθόντος. Κρατούσα ένα ξεροκόμματο δειλινό και
το άλειφα με τη ρετσίνη μυγδαλιάς. Φωτίστηκε το σπίτι. Όλο
μέλι κι αγριάδα. Η μεσάντρα του σπιτιού από καλαμωτή,
τόσα όνειρα, ποιο να προλάβει να υποσχεθεί κάτι ήσυχο, μια
ταραγμένη θάλασσα πηδούσε απ το παράθυρο, ένας ύπνος
ξορκιστής με παρέδιδε σε calma vita, σάρωνα με βεβαιότητα
τη σκόνη απ’ τις παλιές διαιρέσεις. Πόσο χωράει τελικά το
παρελθόν στο παρόν