Η Ανναϊς είναι σκυφτή. Κοιτάζει τα παπούτσια της.
Σπόνδυλο, σπόνδυλο σηκώνει το σώμα. Στέκεται όρθια
μπροστά στο ξεφλουδισμένο τοίχο. Κάτω απ’ την κορνίζα.
Πέφτει κομμάτι γυαλιού. Στην απλωμένη χούφτα της. Και
μια χάντρα. Από το περιδέραιο. Της μητέρας-νύφης. Σκύβει,
σκάβει το πάτωμα. Σανίδια αποστεώνονται. Μένουν τα
κόκαλα.
Στα χέρια της.
—Ανναϊς πού πας τα κόκαλα;

…
Ινώ… ακούς;
Ποδοβολητό αγέρα
κάτω απ’ το μαξιλάρι…
ώσεις αγγέλων που νερό στα τρίσβαθα χορταίνουν.
Οι χαραμάδες, πλατύτερες του ορίζοντα
Και το σημάδι, τραγικότερο της απουσίας.
—Νομίσματα στο περβάζι μετρώ
Μεταλλικό άρωμα
Τις πληγές
Ξύνω
Δυο όψεις τρίβονται πάνω μου
και
Με απογυμνώνουν.