Παιδί φεγγαροπρόσωπο στην έρημο του δρόμου
γλώσσα κομμένη ξεψυχά
σκυφτός ο ήλιος μοναχά ακολουθεί το ξόδι

Στα δόντια του σφιχτά κρατά
του κόσμου την οδύνη
νόμισμα μέταλλο χρυσό
πύρινο οβολό
το ποίημα

Μα δεν προφταίνει ο ζωντανός
η νύχτα τον κυκλώνει

Μαύρα πουλιά ορθώνονται λέξεις μοιρολογάνε
λεκιάζουνε τον ουρανό με νύχια ματωμένα
και το φεγγάρι σφάζουνε να πάψουν οι σκιές του
να πάψουνε και τα νερά να λένε τ’ όνομά του

Στου Κάτω Κόσμου τα σκαλιά
φεγγοβολά το ποίημα.

Γ. ΕΥΘΡΥΠΤΗ ΑΥΛΑΙΑ

Ρόδο η λέξη
σε ρημαγμένα σπίτια
μοσχοβολάει