Βαδίζεις μόνος, ωχρός και διψασμένος σε μονοπάτια αναιμικά.
Εκ γενετής ακρωτηριασμένα.
Ο χρόνος σου πολύτιμος και λιγοστός.
’Αναζητώντας θησαυρούς θεσπέσιους
θηράματα ενός θεού μονάχα.
Συλλέγεις μέσα στο δισάκι σου όστρακα και κοχύλια
και θαλασσόβρεχτα πετράδια σμιλευμένα
απ’ του καιρού τους λεπτοδείκτες.
Και τι θάλασσες με κύματα αδηφάγα
κι αλμυρά την όψη σου αυλακώνουν…
Η άμμος η χρυσόμαυρη τα ακροδάχτυλα χτενίζει
και στροβιλίζεται στου ανέμου του τρελού τις αναπάντεχες ανάσες.
Δε βλέπεις γύρω σου. Σκοτάδι.
Τυφλός σχεδόν και μόνος.

Διαβάτη, πού τώρα πηγαίνεις;

Τους θησαυρούς σου τους χρυσούς
με ποιόν θα μοιραστείς;
Κι αν δώματα έχτισες λαμπρά
ποιος θα τα κατοικήσει;
Γκρεμίζονται μεμιάς.
‘Υδάτινες οι βάσεις και σαθρές. ’Αμμώδεις.
Στάσου!
Διόλου για τα ερείπια μη λυπηθείς.
Χαμένοι μόχθοι σου δε θα ’ναι.

Το έρεβος
γεννάει
φως.

Δες πως ξεχύνεται από των συντριμμιών τη σκόνη.

Ματαιωμένες διαδρομές κι αγκάθινες σιωπές
από του χρόνου την θωριά θρυμματισμένες.
Λάθη πυξίδες φάροι. Νοσταλγοί του Άλλου.

Βαθιά σκάψε με της αγάπης τα ζεστά και σκουριασμένα χέρια
τον ’Άνθρωπο μπορεί να συναντήσεις.

Μετά από τόσο κάματο και δύσβατη πορεία γύρισες κι εσύ
– σοφός πια –
πίσω στο θεμέλιο του κόσμου.