Η ζωή μου συντρίμμια.
Ποια ζωή δηλαδή;
Τα μέλη μου δε νιώθω. Θαρρώ σκιά πως είμαι.
Κάθε λεπτό της ώρας με αιωνιότητα μου μοιάζει.
Τόσο βαραίνει ο χρόνος πια για μένα…
Δυσβάσταχτος και εχθρικός.

Κι εσύ; Θεατής μακρινός κι αδιάφορος.
Όχι. Άστοχες οι λέξεις τούτες.
Ούτε καν θεατής. Ούτε καν μακρινός. Ανύπαρκτος.
«Θεώμαι» σημαίνει «βλέπω».
Εσύ έκλεισες τα μάτια ερμητικά. Για ποια νόμιμη θέαση μιλάω…

Προκάλεσες το ναυάγιο στη θάλασσά μου
–στη δική μου θάλασσα μόνο–
και γύρισες την πλάτη δίχως της ενοχής το χέρι να αγγίξεις.
Θεός αισθάνθηκες ή μάλλον δαίμονας
που τις ζωές των άλλων καθορίζει.
Και γέλασες με την καταστροφή.
Ακόμη λέω γελάς… Το βλέπω.
Νιώθω το γέλιο στο κορμί μου, το βλέμμα το χαιρέκακο
το αίμα μου ακόμη πίνει διψασμένο.

Μα κάποτε κι οι δαίμονες γκρεμίζονται.
Αργά ή γρήγορα.
Αυτό ποτέ μην το ξεχάσεις.
Σχεδόν σου το υπόσχομαι.
Και τότε δεν θα ξέρω αν θα ’χω άλλη δύναμη να σε σηκώσω.

Εύχομαι κάποτε να βρεις τον εαυτό σου.
Το έναν και ενιαίο πυρήνα που βρίσκεται στο βάθος
της ψυχής σου.
Αν είχες ποτέ…

Σε αποχαιρετώ από το σκοτάδι του βυθού μου
και σου εύχομαι
τα ταξίδια σου σε άλλες θάλασσες
να είναι γεμάτα
από τα δικά μου κύματα.
Αυτά που ποτέ δεν θα μπορέσεις να νικήσεις.