Περπατώ με βήμα αβέβαιο. Αργό.
Το βλέμμα πίσω μου να στρέψω δεν τολμώ.
Ζάλη ευθύς με πιάνει
και την ισορροπία χάνω.

Μα μήτε μπρος στο βάθος του ορίζοντα κοιτάζω.
Σα να φοβάμαι το κενό
που χάσκει ουρλιάζοντας μπροστά μου.
Το βάδισμά μου του τυφλού ομοιάζει.

«τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ.»
Αυτός είμαι εγώ.

Η επιλογή ήταν εκούσια, καθόλου βεβιασμένη.

Εκείνος τραγικό ήταν πρόσωπο.
Τουλάχιστον δεν ήξερε.

Εγώ;