Περπατώ στον λαβύρινθο της πόλης
και οσμίζομαι
της μοναξιάς και της σιωπής
τις γκριζωπές αναθυμιάσεις.

Τρέχω σαν άγριο άλογο καλπάζοντας
να γίνω αέρας
να μεταμορφωθώ σε σύννεφο
να σωθώ από τον Μινώταυρο
όποια μορφή κι αν έχει.

Να ξεγελάσω τον θάνατο
του σώματος και της ψυχής μου.

Να κυνηγήσω
το ΦΩΣ
με βήμα μανιασμένο.

Με τ’ όνειρο μοναδικό μου ρούχο
το φτερωτό της Κύπριδας παιδί
κρατώ σφιχτά απ’ την παλάμη
–ως άλλον σωτήριο μίτο–
και προχωρώ.

Ίσια μπροστά βαδίζω
δίχως χρησμό
για τη δικιά μου Ιθάκη.

Ανοίγω μια τρύπα στο κενό
με νύχια ματωμένα
και σπόρους από ανθρωπιά
στο έρεβος καρφώνω.

Καρποφορώ τον ήλιο αίφνης.
Γητευτή θνητών και αθανάτων.

Τον παγωμένο κρύσταλλο
του εγώ μας
γυάλινο χαρτοπόλεμο πετάω
που χαρακώνει αναίμακτα
το ψέμα,
τα κορμιά που κάνει να συγχωνεύονται κουλουριασμένα,
τον προαιώνιο τρόμο της απώλειας
απωθώντας.

Γιατί έτσι πρέπει:
Να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι σα δέντρα.
Αναπόδραστα.
Δυνατά.

Μπλέκοντας σε στέρεο δίχτυ τα κλαδιά τους.
Αφήνοντας απέξω να αιωρείται
το ιπτάμενο θηρίο του κακού
του ανέραστου το λυσσασμένο τίποτα.