Η θάλασσα είναι αναμαλλιασμένη
κι ο ουρανός το πένθιμο κοστούμι του ντύθηκε. Το μαύρο.
Το φεγγάρι το μαχαίρωσαν και φίμωσαν το φως του.
Λικνίζεται το αύριο σε σαπισμένη αιώρα επάνω από το χάος της αβύσσου.

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Το κενό να γεμίσω με λέξεις. Να χρωματίσω τις λέξεις με φως.
Την πέτρα να συντρίψω του αβέβαιου.

Φωλιάζει μέσα μου ετοιμόγεννη η σπορά του ήλιου.
Καίει τα σωθικά μου. Από παιδί...
Δεν υπομένω πια.

Η ώρα ήρθε να μιλήσω.

Τώρα που πάγωσε το αίμα των ανθρώπων. Βυθίστηκε στη νύχτα.
Ήρθε η ώρα να γεννήσω τη φωτιά.
Να αλώσω το σκοτάδι.
Να σώσω και να σωθώ
καίγοντας τη φθορά
θριαμβευτής στο σώμα του θανάτου.

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Ο αλαφροΐσκιωτος ποιητής.

Εγώ.