Είναι κάτι ώρες που
το Φως,
χάρισμα θεϊκό και γενναιόδωρο,
την απεραντοσύνη του επιδεικτικά
κραυγάζει.
Βαθύ πηγάδι στου στέρνου μου το μέσο ξεφυτρώνει,
ατέρμονη ροή
φωτοχυσίας κι ουράνιας ηχούς.

Τα πράγματα γύρω μου αστραφτερές σκιές,
μεταμορφώσεις κι είδωλα
ασύλληπτου ονείρου.
Πρόσωπα. Δέντρα. Αέρινες μουσικές
θροΐσματα του ανέμου.
Όλα ενωμένα κι αξεδιάλυτα
σ’ ένα συμπαντικό κι ατέρμονο,
πρωτόγονο χορό.

Μια θάλασσα ακύμαντη φουσκώνει στα στήθη μου
σκεπάζοντας επιμελώς
τα τόσα ριζωμένα βράχια.

Γυμνή η Ομορφιά
αναδύεται
μέσα στο φωτεινό όστρακο του Έρωτα
και με καλεί πορφύρα από λέξεις να της πλέξω.

Αναριγώ από ευτυχία εφήμερη
κι αδράχνω με λαχτάρα στην παλάμη μου
την πένα του Θεού.