Τόσα σώματα γύρω σου να ’χεις κι η μοναξιά να σε καρφώνει
καταμεσής του στήθους.
Τα σωθικά να σου σπαράζει άγριο, πεινασμένο ζώο.
Κι ο έρωτας ξεδιάντροπος σύμμαχος του κενού.
Του ατελεύτητου τίποτα.

Μα πού πήγαν όλοι;
Του ονείρου μου οι κήποι αδειανοί και ρημαγμένοι.
Οι φυλλωσιές πυκνές κι ωστόσο μαραμένες.
Σπαράγματα μιας δόξας μακρινής κι εφήμερης.
Απομεινάρια γιορτινής φωτοχυσίας.

Δεν έχω δύναμη καμιά.
Το μέγεθος του απείρου με συνθλίβει.
Γυμνός κείτομαι στο σκοτάδι
ψηλαφώντας τα σημάδια του χρόνου.
Μόνη έγνοια μου εσύ.
Ο άλλος εαυτός μου.

Άφησέ μου μια χαραμάδα φως.
Ναι, σε σένα η δέηση αυτή.
Ίσως γίνω αέρας να περάσω.
Dum spiro spero.
Αν και σχεδόν νεκρός, ποτέ δεν το ξεχνώ.
Ύβρις θα ήτανε προς τον ουράνιο θόλο.

Μια χαραμάδα άφησέ μου φως.
Το ουράνιο τόξο απ’ τα μαλλιά ν’ αρπάξω.
Στη ράχη του ίσως αγγίξουμε πάλι μαζί τον ήλιο.

Μια χαραμάδα σου ζητώ.
Αγάπησέ με.
Να σβήσω στο σκοτάδι μου και να ντυθώ.
Με φως.