Και τι ουρανός, τι σύννεφα λευκά κι απόψε.
Κι αυτή η άφιλη σιωπή...

Χαμήλωσε τα μάτια λες ασέληνα
τον αυχένα κύρτωσε συντριβή γεμάτος
ασπρομάλλης γέρος ανέραστος
έσκυψε το κεφάλι έπειτα
προσκυνάει γονυπετής τη μαύρη γη
συγχώρεση γυρεύει ο ασώματος
το χώμα το αχθοφόρο πολύπαθο φιλά

που καταπίνει αγόγγυστα αθώο αίμα
με τη δική του αρχέγονη συνενοχή.