Συχνά έπαιρνε την ψάθινη καρέκλα του και κρυβόταν στη λιακάδα του

κήπου…

μπροστά του ένα τσίγκινο τραπεζάκι με το νερό και τα τσιγάρα του…

ποτέ κανένας δεν τον έψαξε εκεί κι ας υπήρχαν τόσες αποδείξεις…

ανάμεσα από ώμους ξεριζωμένους η σάρκα μόνη, ερημική, σκαρφάλωνε

στο δέντρο ώσπου να φτάσει το πρώτο κελάηδισμα… μετά χαμήλωνε,

βυθιζόταν… βυθιζόταν εντός του ολόγυμνη… μόνο για να κλέψει λίγη

ψυχή, λίγα φτερά, λίγα ψίχουλα…