Ένας ψεύτικος άνθρωπος

ευσυνείδητα κυκλοφορούσε ανάμεσά μας

κρατούσε ένα ποίημα σφιχτά στο στήθος

τινάζοντας σχολαστικά όσες από τις λέξεις

εναρμονίζονταν με τους χτύπους της καρδιάς του

ένα δάσος φορούσε για πρόσωπο

εκεί μπορούσε να ανιχνεύει

μεταθανάτιες παρομοιώσεις

κάθε που οι εποχές τέλειωναν μέσα του

κάτω από πέτρες που μύριζαν θάνατο

του άρεσε ν’ απολαμβάνει την καινούρια του γέννηση

στου σκορπιού το δάγκωμα χαρίζοντας

το προσωρινό του δέρμα

σ’ έναν ψεύτικο άνθρωπο

άρεσε να κυνηγά μαύρες πεταλούδες

πατώντας στις μύτες του εαυτού του

κι ύστερα ν’ αποξηραίνει στην ψυχή τους

τα δικά του φτερά.