η ιστορία μας

δεν καταδέχτηκε ποτέ

τα τσίγκινα υπόστεγα

ούτε καν τα ληγμένα ταβάνια

κι ας έσταζαν μύθους και θεούς

στις μεγάλες καταιγίδες

κρατούσε αγκαλιά ένα άγριο περιστέρι

κι έπλεκε στίχους

να ημερέψει τα φτερά του

ύστερα ξέντυνε

το πιο γλυκό φθινόπωρο απ’ το βλέμμα του

και το κρεμούσε περιπαιχτικά

στις τεθλασμένες γωνιές του κεραυνού

πόσα νεκρά φθινόπωρα

σ’ ένα μόνο αγριοπερίστερο βλέμμα.