Φορώ το πρόσωπό σου όταν νυχτώνει

τα παγωμένα μονοπάτια στο μέτωπο

με τα τρεχούμενα λουλούδια στο βλέμμα

Τις λέξεις σου φορώ

που συνεχίζουν τις μορφές

από σελίδα σε σελίδα ως να ξεχάσουν

με σώματα φθαρμένα από χάδια και ψιθύρους

Τα χέρια σου φορώ συλλογισμένα

να σκάβουν τον πλησίον

περιμένοντας την καρδιά του ν’ απλωθεί καλοσύνη τρεμάμενη

Τη γλώσσα που μ’ επινόησε μιλώ με τη φωνή σου

χαμηλώνοντας τη μουσική στον πρώτο αναγκαίο θάνατο

μόνο γιατί κάποιος έπρεπε να χαϊδεύει μια καρέκλα άδεια

κι εγώ να ερημώνω μαζί του

καθαρίζοντας τα πλήκτρα απ’ τα δαχτυλικά αποτυπώματα

πριν ξημερώσει μη με βρεις