Χιτώνες κενοί μαραμένοι

θα σμίξουν στον ύπνο μας

τους ώμους της εγκόσμιας μοναξιάς

τρυφερά θ’ αγκαλιάσουν

τα τραύματα πορφυρά μελιστάλαχτα

θα έχουν κοπάσει

στους αγκώνες των οικείων

γδαρμένες οι πόρτες

θ’ ανοίξουν

-άγνωστα αρχικά, σιωπή να θυμίζουν-

χίλιες σκιές … ύστερα χώμα

κι ο χρόνος στα οστά του κρυμμένος

απόηχος από άδεια αγγίγματα

σαν κάτι … σαν τίποτα

ποτέ

να συνέβη