Πόσες νύχτες

σ’ έκρυψα στο δάσος

να σε σώσω θέλησα

εντός μου

Κάποτε ον λέξεις

παύουν να μυρίζουν πυρκαγιά

κι ας στάζουν εγκαύματα

οι άκρες των φύλλων

Ανομοιοκατάληκτα σωπαίνω

ξημερώνει χειμώνας

Ας τελειώσει ο κόσμος στη βροχή

*****

Σώμα μου αντίλαλο

όπου η ψυχή μου

περισσεύει

πεινάς την πρώτη μου

φωνή

Αυτοφυείς σκιές

του τίποτα

οι πιο ακριβές μου σκέψεις

Στην εσχατιά του ακριβώς»

πληγώνονται

της μνήμης τα κενά

Όπου

οι παλιές μου

οι πληγές

συνωμοτούν την τάξη

εμένα ψάχνουν

κι ας βαθαίνω

να σωθώ