Ντύθηκε ο καιρός του φιδιού το πουκάμισο

κίτρινες λέξεις με μαύρες τελείες

κανείς δε με πρόσεξε όταν πέρασα

απ’ το μάτι της βελόνας απέναντι

μ’ ένα σταυρό δίχως όνομα

στη νέα γη σταθερά

ανάπηρες οι ανάσες με κάρφωσαν

Πρέπει να μάθω απ’ την αρχή ν’ αγαπώ

μαζεύοντας τα ψίχουλα των δρόμων

μακριά απ’ τις μέρες

που έρπουν στις διαβάσεις γι’ ασφάλεια

Δυο τρία απογεύματα από το υστέρημά μου

αρκούν να μαζέψω τη γύρη

απ’ τις σιωπές που έπαψαν να σημαίνουν

κι οι νεκροί θα σκορπίσουν στη θάλασσα