Συναντήθηκαν στο σταθμό

εκεί που τα τρένα

πηγαινοφέρνουν

τις ζωές των ανθρώπων

σε παράλληλες ρόγες

είχαν αποθέσει τις ανάσες τους

χρόνια τώρα

να ασθμαίνουν στην ίδια πορεία

συγκλίνοντας στο ανεκπλήρωτο

και πάντα αυτές οι ψηλοτάκουνες γόβες

στα καλλίγραμμα πόδια της

κάθε φορά οι ίδιες

σε κάθε ραντεβού

σαν ιεροτελεστία

που έπρεπε να προσδώσει

στην επανάληψη αξία μυστηριακή

αποζητούσε τα μυτερά τακούνια τους

σ’ αυτές τις σύντομες συναντήσεις

στον ήχο τους τσάκιζε το παράπονο

που χρόνια παλλόταν μέσα της

συνθλίβοντας με μανία

τα κουρασμένα βράδια της έλλειψης

στις παγωμένες πλάκες του πεζοδρομίου

το φιλί τους ήταν απόγνωση

που έλιωσε πάνω στο έντονο κραγιόν

κι ύστερα σιωπή

βαθιά απέραντη σιωπή

από κείνες που ξέρουν να φωνάζουν

πιο δυνατά από τις λέξεις

χωρίς όμως να λυτρώνουν

αφού πάντα σχεδόν

έχουν κάτι να περιμένουν.