Να πεθαίνεις
ένα ζεστό μεσημέρι του Ιούλη
να ταξιδεύεις
για την αιώνια λύπη
κι η ζωή τριγύρω να κυλά
με παγερή αδιαφορία

στο απέναντι μπαλκόνι
μια γυναίκα
να ξεπλενει την ενοχική ζωή της
η διπλανή οικογένεια να ψήνει
στο κυριακάτικο μπάρμπεκιου
ζουμερά κομμάτια ωμού συμβιβασμού
μακριά στη θάλασσα να κολυμπάει ένας έρωτας
που σ’ έχει από χρόνια πια ξεχάσει

και να μην έχεις ζήσει παρά σε μιαν ελάχιστη διάρκεια
ευτυχίας
που τώρα εξατμίζεται
στον ανελέητο ήλιο του μεσημεριού και
– τι θλίψη –
να φεύγεις ξέροντας
πως σε κανέναν ποτέ
δεν έχεις λείψει