Καρτερούσα τον Έρωτα κι έλεα θάρθει ένα βράδυ
δίχως μήνυμα, αθόρυβα, σαν ανάλαφρο χάδι.
Θάρθει αγάλια κι ως έρχεται το κρινάκι στα χιόνια
κι ως μεμιάς ανθοσκέπουνε τ' άγριου βάτου τα κλώνια.
Θάρθει ως μέρα πασίχαρη στην καρδιά του Γενάρη
που σκορπίζει τα σύννεφα μ' ανοιξιάτικη χάρη,
κι όλη χαίρεται απάντεχα η βαρύθυμη πλάση
και ξεχνιέται στο ηλιόχαρο ξαφνικό της γιορτάσι.
Καρτερούσα τον Έρωτα να χυθεί στο έρμο σπίτι
κι όλα γύρω να λάμψουνε, κι η καρδιά μου ένα αστέρι
μιας καλόβολης μάγισσας σα να τ' άγγιξε χέρι.

Καρτερούσα τον Έρωτα, κι ήρθε! Μα ήταν, ωιμένα,
σκοτεινός, και την όψη του χαμογέλιο κανένα
δεν επράυνε. Κι ένιωσα στην καρδιά μου τον τρόμο
οπού νιώθουμε άγνωρο σαν τραβάμε ένα δρόμο.
Κι ως τα μάτια του στύλωσε στα δικά μου εντός, είδα
της σκλαβιάς μου πως έπλεκαν τη βαρειάν αλυσίδα.