Δε χάθηκε, όχι, μεταμορφώθηκε εκείνο που υπήρξε.
(Ω τι ανείπωτη ευτυχία η επιστροφή του.)
Τότε ήταν γιορτή και κατάνυξη και κίνδυνος,
ύστερα έπεσε αργά όπως το βράδυ,
τώρα είναι πρόσωπο και χέρι και κόμη:
Ω τι ανείπωτη ευτυχία η επιστροφή του.

Εσύ πόλη λευκή στο ευλαβικό του Ρόμπια κυανό
με τους λόφους σου καρποφόρες γιρλάντες,
με τις αυλές σου στητές σαν να σέρνουν χορούς
γύρω απ’ των πηγαδιών τους κύκλους:
πώς ξέρεις να χιμάς στο αίσθημα και να λάμπεις
και μια βραδιά έξω απ’ τα σύνορά σου
να εκτείνεσαι για το χατίρι μιας γυναίκας

κάποιας που, σαν να σ’ έκρυβε με το προφίλ της,
λίγο χρειάζεται μόνο να στραφεί, κι αμέσως –
πόλη απαστράπτουσα σε κοιλάδα από μαλαχίτη –
η εικόνα σου θα εμφανιστεί καθαρή, ακηλίδωτη·

απ’ τις καμπάνες σου παίρνει το βήμα της ρυθμό.

Κι όπως τα σύννεφα συχνά πέρα απ’ τη γη
μιμούνται των τοπίων της το περίγραμμα:
έτσι κυλάει στη στάση της και στις κινήσεις της
των λοφίσκων σου το ανείπωτο.