ΓΙΩΣΑ
1-%cf%80%ce%b5%ce%bd%ce%bd%cf%85

.

Η Πηνελόπη Γιώσα γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ιωάννινα. Σπούδασε
Νομική σε προπτυχιακό επίπεδο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο University College London
(UCL) και στο University of East Anglia (UEA) ως υπότροφος του
Ιδρύματος «Προποντίς». Είναι δικηγόρος σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ
στο παρελθόν συνεργάστηκε με το Πανεπιστήμιο του Cambridge, Τμήμα
Κοινωνιολογίας, στα πλαίσια ερευνητικού προγράμματος. Διαμένει
στην Αγγλία όπου πραγματοποιεί τις διδακτορικές της σπουδές στο UEA
ως υπότροφος του πανεπιστημίου.
Είναι γνώστρια της αγγλικής, γαλλικής, τουρκικής και αλβανικής γλώσσας.
Εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές :
Ενδόμυχα (2011) και Ανάδοχοι καιροί (2016)

1-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%b9%ce%bf

1-16652389_10212259191541968_90234402_n
ΑΝΑΔΟΧΟΙ ΚΑΙΡΟΙ (2016)
ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Οι δάσκαλοι που γέρασαν
οι γονείς που απέκτησαν ανάγκες δεκανίκια
θυμίζουν ανελέητα τα τριάντα ορφανά χρόνια μου
που ξεπαγιάζουνε γυμνά έξω απ’ την πόρτα.

Με μεγαλώσανε απότομα ή μου φαίνεται;
Οι υπάλληλοι στα μαγαζιά μ’ αποκαλούν κυρία
το ίδιο και τα παιδιά στον δρόμο όταν περνώ.

Οι συνομήλικοι στην πλατεία
σέρνουν καροτσάκια, ζουν συντροφικά
επιμελώς οικογενειακά
αφελώς μεγαλοαστικά
Άραγε στον χρόνο τους χωρά η αναπόληση
με τα ταξίδια της;
Κι εγώ να νιώθω μέσα μου
σαν το παιδί που ήμουνα στα δώδεκα
αυτό που παίζει με τις κούκλες
χτενίζει το μέλλον
ταΐζει τα όνειρα
φασκιώνει τις ρέουσες μέρες της αθωότητας
μην εισχωρήσει απ’ τη σχισμή λαθραία η γνώση
και συγκαούνε πρώιμα μαζί της.

ΤΟ ΑΦΡΟΝ ΓΗΡΑΣ
«Ατάσθαλον ύβριν έτισας»
Με νεανίζοντα εγωισμό
άφησες να μουχρώσει ο νους
κι έβγαλε δόντι και νύχι
πάνω στην αμφιλύκη της ζωής.

Κι υπάρχει πάντα χρόνος
για νέμεση και τίση
μετά την ύβρη·
όμως για μεταμέλεια;

Φοβάμαι μη δεν προλάβεις
να κοινωνήσεις σχώρεση
και μείνουν αυτές οι ρυτίδες
αναίτιες.

ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΟΥΝΤΕΣ
Φάσματα θλιβερά
ολοένα τριγυρνούν σε αξιώματα και θώκους
σαν άδικες στοιχειωμένες κατάρες
που ξεστομίσανε αναίτια χείλη ρυπαρά
ζυγιάζοντας επιπόλαια
το βάρος του κρίματος.

Την επομένη
ίσως παραχωρήσουμε μία λωρίδα ουρανό και για κείνους
να ’χουν να στερεώσουν κάπου
κι οι διάττοντες αστέρες
το πέρασμά τους.

ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
Μεγαθήρια σε στάση αμετάκλητη
ορθώνονται
σφιγμένες βλάσφημες γροθιές
προς τον ορίζοντα.
Χορεύουν στατικά
μες στον εκστατικό χορό του κέρδους
οχεύοντας τον ουρανό
και τρωγοπίνοντας την ανασαιμιά μας.

Πλατιές βιτρίνες όπου κι αν κοιτάξεις
να καθρεφτίζονται τ’ απολειφάδια μιας ιδέας
σε φόντο απαστράπτοντος υλισμού·
ματαιότητα πια να πιστεύεις σε κάθε ενέργεια
συλλογική.

Κι η άσφαλτος να στρώνεται σαν κόκκινο χαλί
για να περνούν κάθε λογής αιλουροειδή,
που τρέφονται με κόπρο του Αυγεία
και ξερατό μέσ’ απ’ τα σωθικά της γης.

Πρίγκιπες επιβήτορες που κοάζουν
σαν τους φιλήσεις
πριγκίπισσες που ντύνονται με ρέλια υφασμάτων
κι απομυζούν τη γοητεία που ’χει το κοκκινάδι.
Άνθρωποι που βγάζουν μεροκάματο απ’ την πείνα τους
άνθρωποι που πλουτίζουν από την πείνα των άλλων.

Ιοστεφές άστυ μιας άλλοτε εποχής
γιατί να καταντήσεις έτσι;
Ίσως μονάχα η Καβαφική λύτρωση των Βαρβάρων
να ’ναι για σένα τώρα πια
μια κάποια λύσις.