Στο δασάκι της Άχνας
εκεί που οι ελιές δεν τολμούν να φυτρώσουν
και τα πουλιά φοβούνται το κελάηδημα
κείτεται βαλσαμωμένη επιτύμβια σιωπή.

Σιγή παντού και αλαλία
μην και ξυπνήσει ο κοιμισμένος βασιλιάς Αττίλας
απ’ τη νάρκη του
κι αρχίσουν πάλι να ηχούν του πολέμου τα κύμβαλα.

Στο δασάκι της Άχνας κανείς δε μιλά
μονάχα αφουγκράζεται
τους στεναγμούς του ανέμου
κι αγναντεύει τα τουρκικά φυλάκια
σαν παράταιρα ξόανα να χάσκουν
στης μνήμης το πικρό νεφέλωμα.

Και τότε η ματιά πονά και ματώνει
απ’ τα συρματοπλέγματα που ρίζωσαν στο χώμα.
Όμως αναθαρρεύει γλήγορα σαν δει
το μοναστήρι του Αί-Κεντέα,
σε μια κορφή να στέκεται του δρόμου
αγέρωχα μοναχικό
για να θυμίζει περήφανα, λυτρωτικά
τους μικρούς Χριστούς που σταυρώθηκαν.