Γράμματα αλφαβήτου ανάκατα,
συλλαβές σπασμένες, λέξεις μισοτελειωμένες,
προτάσεις που ήτανε να γίνουν φράσεις,
αλλά δεν έγιναν…
Αυτό είμαι χώρια σου, μονάχα αυτό.

Κι’ αυτή η απόσταση που μας χωρίζει
κάνει να γίνομαι ολόκληρη,
ένα ουρλιαχτό που κραυγάζει
τ’ όνομά σου…

Και όποιο μέλος μου ν’ αγγίξεις
θα ψηλαφίσεις θες δε θες
κι ένα από τα γράμματα του ονόματος σου…

Μα, όταν έρχεσαι εσύ, ο λεξιπλάστης μου,
η απόστασή μας μηδενίζεται
και σχηματίζεται περίλαμπρο
το όνομά σου στο κορμί μου…
Αυτό που κάθε βράδυ ψιθυρίζεις στ’ αυτί μου σιγανά
μην και τ’ ακούσει η μέρα και ζηλέψει…
Και τότε, συλλαβίζουμε μαζί το όνειρο
κι ορθογραφούμε την αγάπη…

Λεξιπλάστες του έρωτά μας γινόμαστε κι’ οι δυο
και κάθε γράμμα του, κάθε συλλαβή του
αποθεώνεται…