Όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν,
ο κόσμος σταμάτησε…
Κινείς δεν κινήθηκε, κανείς δε μίλησε,
μήτε ο χρόνος τόλμησε να κυλήσει,
λες κι’ όλη η φύση συνωμοτούσε χρόνια, αιώνες
γι’ αυτή τη μικρή προσωπική στιγμή μας…

Έπαψαν του εγωισμού μου οι ιαχές
να ηχούν αλύπητα στ’ αυτιά μου.
Τώρα μονάχα η άγρα της φωνής σου
στης ακοής μου το ηχόχρωμα τανύζεται…

Κανείς δε μίλησε, κανείς δεν ρώτησε
για των βλεμμάτων μιας το συναπάντημα.
θαρρείς πως στις Γραφές ήταν προφητεμένο
και ήρθε απλά το πλήρωμα του χρόνου
σαν φυσικό επακόλουθο ενός μεγάλου έρωτα,
προδιαγεγραμμένου…