Όπως η μύγα ύπουλα κι αδυσώπητα
ρουφά το αίμα απ’ ανοιχτές πληγές
κουφαριού παρατημένου
και κολλάει πάνω τους
και ματώνεται ολάκερη
αρέσκοντας τα πόδια της
τα δυο τα μπροστινά
βαθιά να χώνει μέσα τους
και μ’ ευχαρίστηση
το αίμα ύστερα να γλείφει,
έτσι κι εσύ απ’ την καρδιά μου
το αίμα ρουφάς σταλιά-σταλιά
δίχως έλεος γιατί απ’ τη φύση
έτσι πλάστηκες…

Και είσαι συ για μένα
ό,τι ο δάκος για την ελιά
ό,τι η μελίγκρα για το φύλλο
ό,τι το σαράκι για το ξύλο…

Κι ωσάν το σκόρο με τρυπάς
και μ’ αχρηστεύεις…
Μ’ ακουμπάς κι αφήνεις ίχνη μαγαρίσματος,
καμένης γης λεηλατημένης…

Μα εσύ δε φταις γι αυτή τη συμφορά.
Η φύση σου φταίει που έτσι σ’ έπλασε…
Καταχτητή, οργανισμό παρασιτικό,
να τρέφεσαι εις βάρος μου από μένα…