Τα χωματάκια που σε σκεπάζουν
εκεί που κείτεσαι, μην τα φοβάσαι!
Είναι τα δικά σου χώματα,
αυτά που πάτησες. έσκαψες,
σκάλισες κι αγάπησες σ’ όλη σου τη ζωή.

Αυτά τα χώμα τα για σένα
είν’ ελαφριά και μακάρια.
Μυρίζουν την κοπριά απ’ τις κατσίκες σου,
το λιβάνι και τα κεριά απ’ τις εκκλησίες σου…
Είναι ακόμα νωπά κι εύφορα
απ’ το νερό που τα πότιζες…

Αυτά τα χώματα φωνάζουν τ’ όνομά σου,
σ’ αγαπάνε…