Άσε λίγο το πουκάμισά του ανοιχτό!
Έτσι, για να θαυμάσουνε τα μάτια μου
τη θέα του γυμνού σου στήθους,
καθώς οι θηλές του
ανάγλυφα στητές θα γίνονται
με της πνοής μου την ανάσα…

Άναψε του βλέμματος τη σπίθα
η θέα του ανοιχτού σου πουκαμίσου…
Πώς να ξεφύγω απ’ το φάσμα των ήλιων σου,
πώς ν’ αρνηθώ τα κάλλη της σάρκας;

Τ’ ανοιχτό σου πουκάμισο
παράθυρο με θέα την ψυχή σου…
Εκεί τα βλέπω όλα,
την αγάπη, τους φόβους και τα πάθη σου…
Κι όσο κι αν θες να μου κρυφτείς
τείχη δεν μπορείς να υψώσεις.
Δεν κρύβεται, καλέ μου, η αγάπη…

Έλα, δώσε μου το πουκάμισο σου να το ντυθώ,
να μείνει της γύμνιας σου η ωραιότητα
να τη θυμάμαι…

Δώσ’ μου το, κι ας κολλήσει πάνω μου
κι ας κόψει κομμάτια απ’ τη σάρκα μου
κι ας με κατασπαράξει…

Για μένα θα ’ναι αρκετή
η θέα του γυμνού σου στήθους…