Κόψε στη μέση τη σιωπή σου
κι απ’ το μισό νεκρό της σώμα
δώσε μου ένα κύτταρο λαλιάς,
τη ζωή μου…

Σαν θες να λέγεσαι ποιητής

Κατάπιε τον ορίζοντα απόψε ο ουρανός
μαύρο το πλάνο γύρω μου,
δίχως αστέρια και φεγγάρι.

Κι’ αυτή η μονωδία του ποιητή,
θρηνητικά ηχώντας
μες στην αχλύ των χρόνων,
μοιάζει με προφητεία δυσοίωνη
σαν της κακιάς Κασσάνδρας:

«Σαν έρθει η ώρα εκείνη
που την πατρίδα σου στη ζητιανιά
θα δεις να βγαίνει,
άθυρμα να γίνεται
σ’ αγιογδύτες των λαών,
εσύ, να μη σωπάσεις!

Εσύ, φτωχέ ποιητή,
των προγόνων ύστατο αγλάισμα,
μίλα, μην ψιθυρίζεις!
Αγκωνάρι γίνε των αδύναμων,
λόγος στα χείλη των δειλών,
φόβος στις καρδιές των ισχυρών.

Ύψωσε το κοντύλι σου μ’ ευλάβεια
στο στέμμα της αλήθειας
και μίλα…
Κατάγγειλε…
Παρηγόρα…

Λυτός ο λαός συνήθισε να ζει
με μιαν ελπίδα στην ψυχή
κι ένα χαμόγελο στα χείλη.
Γίνε εσύ, ω ποιητή,
η ελπίδα και το χαμόγελό του…
Κι ας είναι αυτή σου η προσφορά
τα ύστατα θρέπτρα σου
προς την πατρίδα…