Φαντάζει η αντάμωσή μας
μια στιγμούλα μέσα στο χείμαρρο του χρόνου.
Μια λιμνούλα χρόνου
στάσιμη μα διόλου ασήμαντη,
γιατί απ’ τη γούβα της ποτίζονται
τα σπουργίτια της νιότης
και της νοσταλγίας…

Κι ακροβατεί περίτεχνα η μνήμη
στο πάντα, στο πάλι, στο ποτέ…