Σφηνώθηκε απόψε η σκέψη μου
στο ανέφικτο του άλλοτε εφικτού
κι όσο η νυχτιά το μαύρο σάλι της απλώνει.
η άσπρη σελίδα εμπρός μου
αμείλικτα λευκότερη φαντάζει.

Κραυγάζει τη στείρα φαντασία μου,
τη λήθη των λέξεων
μ’ αιωρούμενες επαγγελίες ξεγελά.
Με δείχνει με το δάχτυλο σαδιστικά,
εμένα, το δυστυχή ποιητή,
που άλλοτε με το κοντύλι μου
ξεκλείδωνα με μιας τις λέξεις απ’ το νου
κι έρρεε τότε ο λόγος μου
κελαρυστός και γάργαρος
καταμεσής της χάρτινης ερήμου…

Πώς θα’ θελα κι απόψε
να χορτάσω τον αδηφάγο πόθο για έμπνευση
γεμίζοντας το αδειανό χαρτί
με λέξεις που ξεπόρτισαν
από του ορμέμφυτου τα κατώγια…

Όμως, αλίμονο, το άγραφο χαρτί,
ατάραχο, νωχελικό,
στυλώνει το κενό του βλέμμα
στην αιδώ της αδειοσύνης μου
στερώντας μου κι απόψε
το παυσίλυπο που αποζητώ στην Ποίηση…

Να ’ξερες πόσο μισώ το άγραφο χαρτί εμπρός μου
Γιατί είν’ αυτό που με χωρίζει απ’ την αθανασία..