Φαγουρίζουν οι λέξεις μερόνυχτα ολάκερα.
Τσιμπολογάν σαν όρνεα το νου ως το μεδούλι
ξεσκίζουν τους νευρώνες με τα νύχια˙
δεν έχει τελειωμό το χαροκόπι τους.

«Φευγάτε κολασμένες από πάνω μου»
με πέτρες ολοένα τις προγκίζω
μα εκείνες αθεόφοβες
τον οίστρο ραμφίζουν πιο βαθειά
σαν ξεπροβάλλει ωμός στης άψης το τσιμπούσι.

Ξέρω τι σας χρειάζεται κακούργες ˙
ένα μολύβι να παλουκώσω την καρδιά σας
να βαφτούν τα χέρια με μελάνι
να πάψει πια αυτό το μαρτύριο.