Μαυρο αστερι φωτεινο απ τα Σεπολια
που δεν του διναμε την αδεια για χαρες
ριχναμε πανω του τα ματια μας σαν βολια
και τον πληγωσαμε αμετρητες φορες

Απο παιδι επαιζε μονο με τον τρομο
μα δεν τον νικησε ποτε η ενοχη
ειχε απλωσει τα τραγουδια μας στον δρομο
και τα πουλουσε για ν αγορασει αντοχη

Διχως αιτια του φορτωναμε τα λαθη
μα εκεινος ψηλωνε μεσ’ τον αποκλεισμο
με το ενα χερι βαζει τωρα στο καλαθι
ολης της γης τον αρρωστο εγωισμο

Απο παιδι επαιζε μονο με τον τρομο
μα δεν τον νικησε ποτε η ενοχη
ειχε απλωσει τα τραγουδια μας στον δρομο
και τα πουλουσε για ν αγορασει αντοχη