Να ‘μουν κρυψώνα στο μυαλό σου,
που κρύβεις σκέψεις κι ενοχές
τις σκέψεις τις κρυφές να ορίζω
και να ξορκίζω τις κακές.

Τραγούδι να ‘μουνα στα χείλη,
τον έρωτα να τραγουδώ
τον πόνο, τη χαρά, τη λύπη
και το βαθύ αναστεναγμό.

Σημάδι πάνω στο κορμί,
που άφησες δίχως ντροπή
της νιότης μου άγρια ορμή.
Ίχνος που φάνηκε στην άμμο,
σαν να ταξίδευαν επάνω
θάλασσα κι ουρανός μαζί.

Μαντήλι να ‘μουν στο λαιμό σου,
δεμένο κόμπο στην αρχή
να σου σκουπίζω κάθε δάκρυ,
να σου γιατρεύω την ψυχή.

Λυμένος κόμπος στο λαιμό σου,
να σε στολίζω απαλά
να ανεμίζω στον αέρα,
να σε χαϊδεύω τρυφερά.

Σημάδι πάνω στο κορμί,
που άφησες δίχως ντροπή
της νιότης μου άγρια ορμή.
Ίχνος που φάνηκε στην άμμο,
σαν να ταξίδευαν επάνω
θάλασσα κι ουρανός μαζί.