Τα στερνά της λόγια τα `χω στο χαρτί γραμμένα
κι αν για κείνη δεν υπάρχω, ζει αυτή για μένα.
Τ’ όνομά της πάντα λέω κι ο καημός με καίει
κι αν αυτή γελά που κλαίω, η καρδιά μου φταίει.

Το κιτρινισμένο γράμμα θυμητήρι το κρατώ,
μια και στο φριχτό μου δράμα ήτανε αρχή αυτό.

Πίνω μήπως την ξεχάσω κι ο καημός μ’ αφήσει,
μα το νου μου πάω να χάσω πριν ο πόνος σβήσει.
Μες στη σκέψη μου υπάρχει πάντα η μορφή της
κι ας μου λέει πως δε θά `ρθει η υπογραφή της.