Αυτός ο κάμπος π’ απλώνεται μπροστά μου καταπράσινος
στολισμένος με το κίτρινο της μαργαρίτας
με το κόκκινο της παπαρούνας
με το χαμόγελο της βιολέτας
αυτός ο κάμπος
ανοιχτός κάτω απ’ τις θερμές
αχτίνες του ήλιου φωτεινές
αυτός ο κάμπος
πού μ’ ένα χάδι απαλό
δείχνει στην ψυχή μας το δρόμο της άνοιξης
α αυτό τον κάμπο
πού δοξάζει τον Κύριο και την ψυχή του ανθρώπου
σ’ αυτό τον κάμπο πού δοξάζει το σώμα
και μουρμουρίζει το τραγούδι του ανθρώπου
σ’ αυτό τον κάμπο

κείτεται
σκοτωμένο
ένα Τουρκάκι.

Ένα συσπασμένο πρόσωπο
κομμένο απάνω στον πόνο,
ανάγλυφη
ανήλικη μάσκα
κομμένη στην αιωνιότητα για να ρωτά
αν ο τόπος ήταν πράγματι πολύ στενός
μέσα στο πανηγύρι της άνοιξης
για να ρωτά
αν υπάρχουν εθνότητες ανάμεσα στους λαούς της μαργαρίτας
για να ρωτά
ποιας εθνικότητας είναι το πράσινο χορτάρι.

Ζεσταίνει ήλιος τις ρίζες και το χώμα.
Ξεχειλίζει η αγάπη σαν δροσούλα
μες απ’ τα φύλλα και τούς ανθούς της ψυχής του ανθρώπου
μέσα στην ανοιχτή ειλικρίνεια του κάμπου
και μια ανάγλυφη τρομερή μάσκα ενός παιδιού
κάτω απ’ το πολύ του ήλιου το φως
κινάει τα χείλη
και μιλεί: «Ευχαριστώ.
Με φέρατε σ’ αυτό το δρόμο.
Με φέρατε α’ αυτό το τέλος. Ευχαριστώ σας
δικούς και ξένους».

Γή μου! Κοίμησέ τον γλυκά,
νανούρισε τον. Για σένα

ή φωνή του ποιητή
ρωτάει και πάλι εφέτος
τούς εμπόρους των πετρελαίων
και τούς αποικιστές των πτωμάτων,
ρωτάει τον Στέτσον:

«Το κουφάρι που εφύτεψες πέρσι μέσα στον κήπο σου
άρχισε να βλαστάει, θ’ ανθίσει εφέτος;»