Δεν θά κλάψουμε τον αητό που πέθανε
υπάρχουν τόσο: άλλο: αητοί
κι εξ άλλου, ως γνωστόν,
παιάνες μονάχα αρμόζουν στη θανή του.

Ό δείχτης του χεριού μου
έγινε κάποτε ατσαλένιο κοντύλι
έδειξε κατά κάπου,
κι έκραξα το μεγάλο λόγο
της ψυχής μου.

Υπάρχουν κι άλλοι αητοί,
που θα ’ρτουν να καθίσουν στην αυλή μας.

Πίνουμε όλοι
απ’ το νερό της ζωής, που τρέχει
και δυναμώνει τις ιδιοτροπίες μας.
Τ’ αγιασμένο νερό,
που θ’ αλλάξει τους οργανισμούς
και θα βγάλει μόνον άνθη,
δεν θα ’ρτει
και δεν το περιμένουμε.

Μια στάση, δυό πόδια πίσω,
αητός, μάνα μ’ αητός καθότανε.

Κάθε πρωί
μια ρόδινη αυγή μπαίνει στην ψυχή μου,
της δίνει χρώμα,
της λέει λόγια γλυκά,
πώς αυτή κάθε μέρα ξαναγεννιέται,
και της λέει κρυφοκουβέντες για τον ήλιο.