Ιλαρίων, Ιλαρίων, ώ γλυκύ μου έαρ,

’Ήσουνα φως πού φώτιζε
κι ήσουν άνθος και μόσκος.

Φέρτε στάχτη ν’ αλείψουμε τα πρόσωπά μας. Μάνα, κλάψε.
Κι ας περπατήσουμε τη βαθιά σήραγγα, βαθιά βαθιά, όσο
να βρεθεί το νερό αν βρεθεί.

Αν δεν βρεθεί, θάνατος.

Κι αν βρεθεί
νίψετε τα πρόσωπά σας,
πλύνετε την καρδιά σας
καθαρίστε όλο το ρύπος.

Κάτι μου λέει πώς ο καθαρός άνθρωπος δεν φοβάται την ήττα,
Κάτι μου λέει πώς για τον καθαρόν άνθρωπο δεν υπάρχει ήττα,
αυτός προχωράει πάντα μπροστά. Κι όταν ακόμα τον χτυπήσει
ο θάνατος, αυτουνού η ψυχή πάει μπροστά. Μπροστά
χωρίς να κλαίει, χωρίς να ντροπιάζεται. ‘Ολόρθος και γελαστός
πάει μπροστά.

Ό ρύπος μας
ο δικός μας ρύπος
τώρα μάς τρομοκράτησε.
Τρομοκρατία
χτύπα βαθύτερα,
χτύπα βαθύτερα
όσο να τον ξεκάνεις
ή να τον αναστήσεις των άνθρωπο.