Υπάρχουν πρόσωπα εμπνευστικά
υπερβολικά εμπνευστικά για να μην μπουν στο ποίημα.
Οι στίχοι μας και τα πρόσωπα είναι τόσο κοντά
που αν απλώσεις το χέρι απ’ το μπαλκόνι του ενός
μπορείς ν’ αγγίξεις το βλέμμα στο περβάζι του άλλου.
Τα πρόσωπα τυλίγει μια πράσινη ομίχλη.
Εκεί μέσα πλέουν ανθισμένα.
Είμαστε σκλάβοι τους παντοτινοί.
Γιατί τα επιλέξαμε ελεύθεροι
πληγωμένοι, σχεδόν, από τα σφιχτά λουριά της ελευθερίας μας.
Το ποίημα άνοιξε και περιμένει
με φώτα διαθέσιμα και παχιά λόγια σα χαλιά.
Τότε, ακριβώς, τα πρόσωπα μας προσπερνούν.
Απομακρύνονται τυλιγμένα σε μια πράσινη ομίχλη
αφήνοντας άλλους στίχους να γίνουν
οι επεξεργασμένες φωτογραφίες
του προσώπου μας που τα ορέχτηκε.